Herstel weekend: genieten, herstellen en even wat ‘anders’

Na weken van (sub)maximale inspanning was het hoogtijd voor een weekend van herstel. 3 dagen niks doen was een kluif van hier tot Tokio. Vandaar dat ik zondag 22 april mee deed aan de competitie van Phanos in het mooie en prachtig Olympisch Stadion. Echter wel, als speerwerpende duursporter :P. Een keer iets anders, leuk! Het was tijd om mijn oude ‘glorie tijden’ uit het verre verleden maar weer eens op te halen. En om de triathlon goden bang te maken, dat als ik ze niet kan inhalen ik ze altijd nog kan RAKEN.

Zondag de 22^e werd ik wakker als een stijve plank, ik voelde me al gelijk geen duursporter meer (niet dat speerwerpers zo zijn, integendeel zelfs). Na een stevige duursporters warming-up voelde ik me geestelijk en mentaal zeer sterk om voor de overwinning te gaan. Poging 1. Ongeldig! K.U.T.. Weer terug op het bankje en mentaal werd ik ingepraat door mijn eenmalige trainer. Na een diepgang kreeg ik het vertrouwen weer terug. Poging 2. Geldig, maar niet naar behoren. Weet niet eens hoever. Zo slecht. Weer terug op dat bankje. Wachten, wachten en nog eens wachten. Yes poging 3. 35,.. meter. Nog 4 meter voor mijn oude pr. 

De laatste worp moest het gebeuren, ik ben niet voor niks een duursporter. Geconcentreerd zit ik te wachten op mijn bankje, nog even mijn hamstrings los slaan, m’n rug kraken en mijn schouders draaien. (zware stem) “Wilbert klaar maken”. De zenuwen schieten door mijn hele lijf. Nu moet het gebeuren. Ik trek mijn trainingskleren uit. Ik loop naar mijn speer. Ik pak hem en ga staan. Een diepe adem. Ik mis wat? Ik roep de steun op van mijn meegereisde publiek. Hoog ik de lucht Klap, Klap, Klap, Klap. In een steeds hoger tempo. Ik hoor zelfs mijn naam gescandeerd worden, dat ze zo ver zouden gaan had zelfs ik niet verwacht. Bedankt!  Ik ben opgeladen. Ik doe mijn 5 pas, de speer vliegt uit mijn hand, zoals die er nog nooit uit gevlogen is. Ik kijk hem na, maar de speer daalt niet, hij blijft stijgen en stijgen. Dan toch eindelijk maakt hij een dalende beweging en prikt hij in de grond. Yes, de meest ultieme worp van de dag. Dan werp je maar als triathleet 39,05 meter. De euforie was groot, heel groot. Mijn dag kon niet meer stuk.

Naast het zoeken van euforie was deze dag ook bedoeld om weer te verlangen naar die zware, zwoegende en zwetende inspanningen van het zwemmen, fietsen en hardlopen. Nooit meer op dat bankje!

p.s. een deel van bovenstaande is gebaseerd op feiten, een deel op fictie. Zoek zelf maar uit wat. 

If You Believe in Yourself Anything is Possible

Update: Het is vandaag eerste paasdag, alweer 8 april 2012. Nog precies 5 weken tot de eerste van de vijf belangrijke wedstrijden van komend seizoen. De UT Team Triathlon, als eerste wedstrijd voor de Eredivisie Triathlon. De wedstrijden waarbij ik echt moet gaan vlammen, om te laten zien wie ik ben en wat ik kan. Hoogste tijd om in vorm te komen, maar zal dat lukken?

De hele winter vele langzame, hele langzame kilometers gezwommen. De nieuwe manier van trainen! Vijfentwintig tot dertig seconde boven 100m kilometertijd. Om zodoende mijn basissnelheid te doen verhogen. De eerste maanden was wennen, ik had nog geen vertrouwen in de methode. Enigszins wat vertrouwen in mijn trainer, maar verder ook niet. Een kleine 4 weken geleden ben ik begonnen met lichte snelheidstrainingen en dit heeft nu al gerelateerd in een kilometertijd van 12’17”. Ongelofelijk was het de avond na het zwemmen. Klopt het wel? Heb ik niet gewoon 50m te weinig gezwommen? Maar na de 20x100m van de eerst volgende training was het zeker, het klopt en daar ben ik blij mee.

Mijn Focus Variado heb ik 2 jaar geleden gekocht om eens te kijken wat de triathlon sport nou eens is. En ja het bevalt, maar het niveau voor deze Focus heb ik inmiddels wel ontgroeid. Dus druk bezig met het oriënteren naar een  nieuwe race/tijdritfiets combinatie. Maar ja, geld, dat groeit helaas nog niet op mijn rug (jammer). Dus dromen en veel sparen om volgend jaar mijn intrede te doen op een nieuwe Stevens Bike (hopelijk). Maar om nu weer terug te keren naar het heden. Fietsen gaat goed, koersen gaat redelijk, kan beter. Maar we zijn op de goede weg. Nog 5 weken.

Dan het laatste onderdeel, hardlopen. Zoals eerder verteld ben ik sinds oktober/november geblesseerd geweest. De laatste 1,5 maand gaat het gelukkig steeds beter. Doordat ik twee blessures heb gehad, waar zoveel tijd overheen is gegaan ben ik nu heeél langzaam aan het opbouwen. En dat gaat goed. Vandaag heerlijk 20’ ingelopen, daarna 4x1,25km op interval  tempo, met als afsluiter 10’ uitlopen. En dat zonder pijn J.

Dus om af te sluiten op de vraag of ik op tijd in vorm kom? Ja!